vrijdag 23 september 2011

Lulu Wang - Het Lelietheater

Mijn eerste stap zet ik in de jaren zeventig in China. Het boek 'het lelietheater' van Lulu Wang is mijn begeleider. Ik heb het boek gekozen omdat ik nog veel te weinig weet over de geschiedenis van China. Vandaag ben ik naar de bibliotheek in Kuringen geweest om het boek uit te lenen. Het boek telt maar liefst 490 goed gevulde pagina's, het is een hele uitdaging. Ik hoop dat Lulu Wang me kan meevoeren naar de geschiedenis en dat de vele uren lezen voorbij vliegen.

De vragen waar ik een antwoord op zoek zijn:
  1. Hoe verschilt het leven in Japan met dat van ons in de jaren '70?
  2. Wat is het kastensysteem?
  3. Hoe werden de beslissingen van Mao in China in de jaren '70 opgevangen door het volk?
En dan nu op naar de eerste 120 pagina's!

                                                                                                              
De eerste 120 pagina's verliepen minder vlot dan verwacht. Het boek bevat veel inhoud en bestaat uit meerdere grote delen. Daarom zal ik het hoofdstuk per hoofdstuk bespreken.

Deel 1: 1972

Hoofdstuk 1: Mama’s grap

In dit hoofdstuk maken we kennis met de twee hoofdrolspelers, Moeder en Lian. We leren dat Moeder(Yunxiang) in een strafkamp waar veel intellectuelen zitten, gevangen wordt gehouden door de staat. Op dit moment in China is het verboden om kritisch na te kunnen denken over de regering. Lian gaat naar een internaat en heeft haar moeder al enkele maanden niet meer gezien. Op een dag komt moeder haar Lian uit de scheikundeklas halen. Ze wil het schoolhoofd overtuigen dat haar dochter’s huidziekte te veel progressie maakt. De ziekte heet Vitiligo en zorgt voor veel witte vlekken op de huid. De vlekken doen geen pijn en ze zijn niet besmettelijk, maar de moeder vreest voor haar acceptatie in de maatschappij.
Vitiligo

De definitie van Vitiligo is een huidaandoening -vaak over het hele lichaam- met lichte, pigmentloze vlekken met kleurloze haren, die worden omgeven door een donkere rand. Zoals je kan zien op de afbeelding hierboven schrikt het echt af.

'Hier achter gesloten deuren, kan ik je deelgenoot maken van mijn dilemma. As het aan mij lag, zou ik je gisteren al naar huis hebben laten komen vanwege dit kind... Ik geloof mijn ogen niet. Dat Lian in een half jaar tijd zo aangetast is door die vervloekte ziekte. Maar ik kan niets doen dat het Revolutionaire Comité van de Universiteit zeker zal afkeuren.'


Het Comité van de universiteit bestaat uit studenten, Rode garisten, schoonmakers, stookjongens van de campus en belabberde docenten die hun collega's onder het mom van de Revolutie martelen. Op dit moment leidt Mao Zedong het land al enkele jaren. Hij leidt het land op dictatoriale wijze, met de Culturele Revolutie als dieptepunt.

Mao Zedong
Mao wil het Chinese volk onderdrukken. Hij houdt iedereen dom door hun kennis af te nemen. Intellectuelen worden opgesloten, boeken worden verbrand en strenge regels worden opschreven. Iedereen moet zich afkeren van kapitalistische ideeën. De culturele revolutie verbiedt elke godsdienst en straft mensen brutaal als ze niet naar de nieuwe regels luisteren. Mao gebruikt deze revolutie om zijn politieke tegenstanders uit te schakelen. In het onderstaande filmpje zie je hoe de revolutie plaats vond.




Hoofdstuk 2: Naar het kamp

Lian en haar moeder vertrekken samen naar het strafkamp. Het kamp dient om de intellectuelen om tot vormen tot hersenloze volgers van Mao en zijn ideeën. 












'In de slaapzaal waren geen ramen, er waren alleen maar twee luchtgaatjes. De ijzeren spijlen in die gaten vormden het eerste teken van hun gevangenschap. Lian schatte het vertrek op ongeveer acht bij twaalf meter. Er stonden welgeteld vijfentwintig stapelbedden. Hier sliepen 49 vrouwen.'


De omstandigheden waarin de gevangenen leven is erbarmelijk. Ze genieten doorheen de week van geen enkele luxe. Enkele keren per jaar mogen ze een weekend naar hun huis. Als de gevangenen iets 'stout' doen, mogen ze voor enkele maanden het kamp niet verlaten.



Hoofdstuk 3: De wijn van spijt

Soms heb je al helemaal niets gedaan en wordt je toch achtervolgd. Een kapitalistische familie hebben, is al genoeg om je te vervolgen en te discrimineren. Maly, een oude vrouw in het heropvoedingskamp geloofde vroeger in de opkomst van het communisme. Het communisme is een ideologie dat alle mensen gelijk voor de wet maakt. Een ander woord voor het communistisch China is het Rode China. Dit verwijst naar de kleuren van het communisme, zie afbeelding hieronder.

Communisme logo
Maly nam afscheid van haar familie die naar Japan verhuist, zodat ze het communisme kon te steunen. Later wordt Maly zelf gearresteerd omdat een verdachte familieachtergrond heeft. Ze heeft een foute keuze gemaakt, want haar familie leeft in het kapitalistische Honkong als rijke hoteleigenaars.

'Enfin, we kunnen een verdoemd kapitalistisch gebied niet met ons Communistisch Paradijs vergelijken, trotseerde Maly de westerse decadentie. De wijn van spijt kun je beter niet proeven.




Hoofdstuk 4: De dakheer

Dit is een heel kort hoofdstukje waarin Lian zich ’s nachts verschrikt van de geluiden op het dak. Later komt ze te weten dat gigantische ratten ronddolen op dak. Ze gaat op zoek naar een kat om de beesten te verdrijven, maar de kat moet onderdoen voor de rat. Dit toont aan hoe slecht de hygiëne van de gevangenis is, want ratten zoeken vuile plaatsen op.
Doorheen de dag verveelt Lian zich, omdat de volwassenen dwangarbeid in de rijstvelden moeten uitoefenen. In het China van nu is er nog niet veel verandert. Onder de rader werken nog veel mensen in dwangarbeid.

In het hedendaagse China kan elke Chinese persoon van straat geplukt worden, bijvoorbeeld op de weg naar de supermarkt, en onmiddellijk in een slaaf veranderd worden voor meer dan drie jaar zonder enig gerechtelijk proces. Dit is gebeurd met honderdduizenden mensen die Falun Gong beoefenen en verdwenen in China's enorme systeem van dwangarbeidskampen.
Er worden tussen 200.000 en 2 miljoen Falun Gong beoefenaars vastgehouden in China's enorme systeem van gevangenissen en dwangarbeidskampen die als zogenaamde “heropvoedingscentra” dienst doen. Buiten in Siberië-achtige winters in het noordoosten van China of in de verstikkende hitte van niet geventileerde kamers gevuld met walmen van lijmen en uitwerpselen, werken gevangenen voor meer dan 20 uren per dag onder dwang. Degenen die weigeren worden geslagen, gemarteld of laat men verhongeren.
Vele van de producten die ze maken – lichtjes voor in de kerstboom, speelgoed, eetstokjes – worden aan ons verkocht in Amerika, Europa en Australië. (Falun Data informatiecentrum)

De kampen waarin Lian en Moeder zich bevinden, bestaan dus nog steeds.



Hoofdstuk 5: Een vreemde school

Lian is omringt door veel professoren in het kamp, haar moeder wil dat ze les krijgt van deze mensen. De professoren krijgen tijd vrij van de dwangarbeid om Lian les te geven, dus iedereen wil het wel doen. Kennis is in China heel belangrijk. Vrije tijd kennen de leerlingen niet.

In de scholen van China

De werkelijke kracht van China? Hun lerend vermogen. Honderden miljoenen Chinezen zijn nagenoeg de hele dag aan het leren. Vrije tijd kennen ze niet. Presteren is de norm en de druk is enorm. Klasse reisde naar de scholen van Bejing en praatte er met hun bewoners. Zoals met Wang Di (18), die na één jaar Nederlands aan de unief zelfs zijn naam vervlaamst heeft. Hij heet nu Dries en hoopt weldra bij ons les te komen geven over de Chinese draak: «een slim en verstandig dier».Wang Di heet nu Dries.
Ze volgen 32 uur les per week, waarvan bijna de helft Nederlands. «En dan nog 2 uur per week een stom vak: de uitspraken van Mao Zedong. Die krijgen we al een leven lang. We zijn het een beetje beu», zegt Eric. Net als de meeste Chinezen heeft Wang Di zijn hele jonge leven eigenlijk alleen maar gestudeerd. Meer dan tien uur per dag. Vrije tijd betekent voor jonge Chinezen: studeren. Ze moeten allemaal door het gevreesde centraal examen. Wang Di slaagde en mocht in de hoofdstad komen studeren, duizend kilometer van zijn geboorteplek. Zijn ouders heeft hij tijdens het schooljaar maar één keer gezien: bij het Chinese nieuwjaar. Hij is, zoals nagenoeg alle jongeren, enig kind en zijn ouders verwachten heel veel van hem. Tien jaar geleden zochten de meeste studenten hun heil in computers en informatica. Nu is dat vooral economie. Maar de andere wetenschappen volgen snel.

  
Presteren is de norm
«Learn more, love more» hangt als motto boven deze secundaire school in Bejing. Een lief mogen de leerlingen niet hebben, maar van leren maken ze werk. Tot een gat in de nacht op hun kamertje in het internaat. De leraren leren mee. Ze moeten elk jaar minstens 35 nascholingspunten verzamelen. Daar hangt hun loon van af, net als van het oordeel van de leerlingen. Die vullen anoniem het rapport van hun leraar in.

Boven elke kamerdeur een aantal gouden sterren. Die kan je verdienen met orde, opruimen, studieresultaten, rust en teamgeest op je kamer. Vandaag krijgt de kamer van Li haar vijfde ster. Of ze de druk aankunnen? Die vraag wordt meestal weggelachen. Wie niet kan volgen, is een watje. Toch blijkt uit recent onderzoek in de Bejing Review dat in Bejing 32 procent van de leerlingen in het lager en secundair onderwijs mentale problemen hebben: moeilijke relaties, emotionele instabiliteit en studieproblemen. Psychologische begeleiding is er nauwelijks.



Hoofdstuk 6: Wangsji bukan huisbou

Qin weigert om geschiedenisles te geven aan Lian. Qin heeft echter verschillende namen. Dit is heel normaal in China.
  
Het geven van voornamen: een kunst vorm in China
De Chinezen hechten meer waarde aan de hele familie dan aan een individueel familielid. Dat is misschien ook de reden waarom de Chinezen eerst hun achternaam ( 姓 xìng) en daarna pas hun voornaam (名 míng) zeggen.
In totaal zijn er ongeveer 450 Chinese achternamen, maar het aantal verschillende voornamen is ontelbaar. De letterlijke betekenis van een Chinese achternaam is niet belangrijk, want deze staat vast, maar als het aankomt op de voornaam dan is de naam wel van belang.
De Chinezen besteden veel aandacht aan het geven van een naam aan hun kinderen. Het kiezen van een veelbelovende naam voor hun geliefde baby is een ware kunstvorm. De naam bepaald niet enkel de toekomst van het kind, maar heeft ook invloed op het geluk van de hele familie!
Chinese namen zijn een weerspiegeling van de geschiedenis en de waarden van die tijd. De voornamen benadrukken de als gewenst beschouwde kwaliteiten van de samenleving gedurende die periode.
Meisjes kregen gedurende de hele geschiedenis namen die betrekking hebben op vrouwelijke deugden zoals: schoonheid (美 měi) en gehoorzaamheid (孝 xiào); terwijl mannen namen kregen als moedig (勇 yǒng), sterk (刚 gāng) en wijs (智 zhì). Meisjes kregen ook van namen zoals: bloemen (花 huā) en de phoenix vogel (凤fèng); terwijl jongens namen kregen als tijgers (虎hŭ) en draken (龙 lóng).
De veranderingen in het politieke en maatschappelijke leven hebben hun sporen nagelaten bij de generatie geboren in de jaren 1950 tot in 1970. Zowel jongens asl meisjes die geboren werden kregen namen als “Bescherm de Natie” (维 国 Wéi Gúo), “Liefde voor de Partij” (爱 党 Ài Dăng), “Rode Brigade” (红 兵 Hóng Bīng), “Oosten Wind” (东 风 Dōng Fēng)…
Vanaf de jaren ’80 zijn individuele waarden in China sterker geworden en namen begonnen meer de persoonlijke dan maatschappelijke waarden te benadrukken.
Kinderen noemen hun oudere familieleden nooit bij de naam, maar ze gebruiken woorden zoals vader, moeder, oom, tante enzovoorts. Dit benadrukt ook het belang van de relaties binnen de familie en dus de hele sociale structuur.
En als we over namen spreken dan is het niet alleen de betekenis van de woorden die van belang is. Er moet ook nagedacht worden over hoe een naam klinkt en eruit ziet. De achternaam en voornaam moeten in harmonie zijn zowel in uispraak als in schrijfwijze. We spreken namelijk over een kunstvorm.




Hoofdstuk 7: Het nut van Wiskunde

In dit deel van het boek krijgt Lian uitgebreid wiskunde. Ze leert er verder nadenken en linken leggen tussen getallen en de maatschappij. Zelf komt ze met een numeriek systeem te proppen. Het systeem ziet er als volgt uit .
  1. Zwervers
  2. Boeren zonder land
  3. Pachters
  4. Boeren met land
  5. Landheren
  6.  Landheren met fabriekjes
  7. Grote fabriekseigenaren
  8. Bazen van syndicaten
  9. Door de politiek sterk vertegenwoordigde bazen van syndicaten
  10. Politici die zelf syndicaten bezitten


Ze legt de link naar het kastensysteem dat er vroeger in China officieel was. Mao Zedong heeft het kastensysteem afgelast, maar de mensen houden zich er nog aan. Het is ingebed in de mensen, dat omgang van armen en rijken niet kan/mag. Wil je meer weten over het kastensysteem in China, lees dan: China. Een maatschappelijke en filosofische geschiedenis door A. Heirman.



Hoofdstuk 8: Moeders Chique huis

Om de maand mogen de gevangenen naar hun huis voor anderhalve dag. Lian wordt geconfronteerd met haar huidziekte wanneer ze het rantsoen vlees in de stad haalt.

In een interview met de Chairman of NPC - voorzitter van “zogenaamde” Parlement van China vraagt Herman de Croo het onderstaande.

H. De Croo : “Hoe kun je zo’n groot land besturen ?”
Voorzitter Parlement : China was zeer arm, werkte met rantsoenen.  Nu is er een jaarlijkse groei van 10 %. Zet China economisch (ontwikkeling) op de 3e plaats in de wereld.
De economische groei van China is inderdaad opmerkelijk. Er is echter maar een klein deel van de bevolking die hiervan kan meegenieten. De meesten Chinezen zijn arbeiders met een laag loon. Zij moeten krabbelen om rond te komen.






Hoofstuk 9: Een geluk bij een ongeluk


Qin ziet hoe verstandig Lian omgaat met haar ziekte tegenover andere mensen. Hij besluit om haar wel les geschiedenis te geven.



Hoofdstuk 10: Geschiedenisles

Qin mag een uur vroeger stoppen met zijn veldwerk om Lian les te geven. Het is een heel privilege om wat vroeger te stoppen met het werk. De teelt van rijst is en blijft heel belangrijk voor China.

China is wereldwijd de grootste producent van rijst. Het voorbije jaar werd er ongeveer zestig miljoen ton geoogst. De export blijft evenwel beperkt tot 50.000 ton op maandbasis. Enkele maanden geleden drong de Europese Commissie er bij de Chinezen op aan om de uitvoer van rijstproducten beter te controleren nadat er sporen waren aangetroffen van de ggo-rijst Bt-63.

Terasbouw van rijstplantages




Hoofdstuk 11: Het offer

Moeder en dochter waren met weekendverlof en zaten heerlijk thuis te lezen. Het was twee uur in de namiddag en de brandende zon transformeerde de elders buitenshuis is een heteluchtoven. Tok-tok. Lian stond recht overeind en wisselde een vluchtige blik met moetder: wie zou dat zijn?

Een Chinees zoent niet in het openbaar. Als men elkaar begroet, schudt men de hand. Het is gewoonte om eerst de achternaam en daarna pas de voornaam te noemen. Blijf ten allen tijde beleefd, tutoyeren is heel ongebruikelijk.
Het is Kim, een oude vriendin van Lian. Samen met haar grootmoeder komt ze het huis binnen. De grootmoeder wil eerst niet binnentreden. Ze is van een lage werkersklasse en moeder is van een hoge intellectuele klasse. Moeder haalt echter aan dat ze nu een politieke gevangenen is, dus de klasseverschillen zijn net omgekeerd. Zij is vereerd dat de grootmoeder van Kim op bezoek komt.

Het klasseverschil heerst nog in China, vooral onder de oudere bevolking.

In The World worden de menselijke relaties als kil, koel en zeg maar typisch westers afgeschilderd. Is dat een vingerwijzing naar het aftakelen van de Chinese samenleving? 'De dingen veranderen zeer snel in China, en alles lijkt te verwesteren, wordt vlakker, minder warm en solidair. Veel heeft te maken met die kloof tussen arm en rijk. Arm, minder arm, minder rijk, rijk, erg rijk, superrijk. En er is nauwelijks contact tussen al die klassen. In The World laat ik een bouwvakker op een werf staren naar een vliegtuig dat overvliegt. En hij vraagt zich af wie er in dat vliegtuig zit. Wie kan zich vandaag in China een vliegtuig veroorloven? De ene klasse kan zich niet eens inbeelden wat de andere klasse doet. In mijn film Xiao Wu was er nog wel warmte en samenhorigheid, daar hebben de relaties tussen de mensen nog inhoud.'




Hoofdstuk 12: Kinderarbeid

Lian is fel vermagerd door het gebrek eten in het strafkamp. Moeder laat haar werken in de korenmolen. De werkomstandigheden zijn verschrikkelijk. Er zijn geen verluchtingsgaten en er hangt de hele tijd stof in de lucht. Een oorverdovend geluid maakt dat Lian leert liplezen om Qin te verstaan. De korenmolenarbeiders moeten twaalf uur per nacht werken. Als beloning krijgen ze een uitgebreide maaltijd in de ochtend.

Kinderarbeid komt steeds meer voor in China. 
Dat schrijft de kinderrechtenorganisatie China Labor Bulletin in een rapport, dat bevestigt wat internationale mensenrechtenorganisaties en het Internationaal Olympisch Comité al eerder aangaven. Volgens het rapport is kinderarbeid in China het gevolg van een combinatie van factoren, waaronder armoede, slecht onderwijsbeleid en een zwakke wetgeving. De Chinese wet verbiedt het kinderen onder de zestien om betaald werk te verrichten en er gelden beschermende maatregelen voor werknemers onder de achttien. Toch betreedt een groot aantal kinderen hier jaarlijks de arbeidsmarkt. In sommige gevallen worden kinderen zelfs gedwongen te werken als slaven. Hoewel het in de meeste gevallen van kinderarbeid gaat om middelbare scholieren die hun opleiding vroegtijdig beëindigen, komen er ook veel gevallen aan het licht waarin scholieren in hun vakanties in fabrieken of landbouwbedrijven aan het werk worden gezet. Uit een onderzoek is gebleken dat ook een fabriek die officiële producten ten behoeve van de Olympische Spelen van 2008 in Beijing produceert, gebruik heeft gemaakt van deze poel van arbeidskrachten. Nog volgens de kinderrechtenorganisatie kan naast een verandering van de wet alleen een gezamenlijke aanpak van Chinezen in alle lagen van de samenleving een eind kan maken aan kinderarbeid in China.


Kinderarbeid is officieel verboden in China, maar nog veel kinderen lijden eronder. Lian kiest zelf om te gaan werken voor beter eten. Deze kinderen kiezen niet en werken soms als slaven. Vreselijk dat mensen kinderen kunnen uitbuiten. In China is er het één-kind beleid. Dat wil zeggen dat ouders maar één kind mogen krijgen. Stel je voor dat je je enig kind naar een fabriek stuurt om arbeid te verrichten. Vreselijk toch?!

 Een moderne korenmolen in Holland.






Hoofdstuk 13: Het lelietheater

Lian is trots op haar nieuwe kennis en ze wilt die delen met andere. Ze weet echter niemand om haar geschiedenisles aan door te vertellen. Daardoor vindt ze het Lelietheater, een kleine vijver op het domein waaraan ze al haar verhalen kan vertellen.

Ze vertelt over de geschiedenis van het oude China, een opeenvolging van dynastieën. Ze legt uit hoe de Chinese cultuur voor was op die van de Europeanen. De Chinezen waren zich al aan het vestigen, toen de Europeanen nog maar aan het jagen waren. Opvallend is hoe de Chinese cultuur en vooral technologie er op vooruit is gegaan door de oorlogen die ze onder mekaar hielden. De Chinezen waren slim in hun oorlogsvoering. Zo hadden ze bijvoorbeeld loodpunten op hun pijlen. Als de vijand niet stierf van de pijl, stierf hij wel van een loodvergiftiging. Hun kunst beperkte zich tot brons, keramiek, jade en been. Een prachtig voorbeeld van hun kunst is het Terracottaleger van de eerste keizer van China (Qin Shi Huangdi). Het Terracottaleger bestaat uit meer dan 8000 keramieken soldaten, ze zijn al meer dan 2000 jaar oud.





Hoofstuk 14: Eenkoppig publiek

Lian overtuigt Qin om te komen luisteren naar haar opvoering aan het Leli Theater. Qin verschrikt zich van de pessimistische kijk van het meisje. Ze spreekt zo denigrerend over de andere volken en zo zwart naar de Chinese geschiedenis. Had hij het haar dan zo uitgelegd?

In haar uitleg spreekt ze van ‘Europeaanse kolonisten die voor hun rijk kwamen met sterker en betere wapens’. Na enig opzoekwerk vind ik geen bronnen die dit waarmaken. Europa heeft nooit China willen veroveren. Enkel Amerika wenste economisch vrij spel op hun markten.



Hoofdstuk 15: Betrapt

Moeder moet naar de directeur. Moeder en Lian hadden volk in hun privéwoning ontvangen. In het kantoor van de directeur moet Moeder het hele gesprek op papier zetten. Daarbij mogen Lian en moeder geen contact meer hebben met Kim en haar grootmoeder, uit vrees dat ze hun bourgeois ideeën doorgeven aan de proletarische boerenfamilies. Lian en moeder vertrekken naar hun woning, zonder nog ooit bezoek te krijgen van hun teruggevonden vrienden. Het echtpaar Tang vertrekt niet, ze mogen zes maanden het kamp niet verlaten omdat ze betrapt zijn achter de stal. Het is een overtreding om geliefkoosd met mekaar om te gaan in het kamp.

De communes en het min of meer verplichte lidmaatschap van één van de vele massabewegingen brachten een vergaande indoctrinatie door de partij teweeg en veroorzaakte een sterke beperking van de persoonlijke vrijheid voor de gemiddelde Chinees. Wie er blijk van gaf het niet eens te zijn met deze nieuwe aanpak, liep kans om onder barre omstandigheden in een 'heropvoedingskamp' op andere gedachten  te worden gebracht.
De Rode Gardisten slaagden er niet alleen in de bestaande partijstructuren te vernielen, maar richtten eveneens grote schade aan, aan de economie, het onderwijs, de levens en persoonlijke bezittingen van de 'bourgeois klasse'.



Hoofdstuk 16: Tongxinglian

Lian ‘betrapt’ twee mannen mekaar knuffelend op het bed. Zo’n intiem gedrag heeft ze nog nooit gezien. Zelfs haar vader en moeder gedragen zich zo niet in haar bijzijn. Tongxinglian wil zeggen homoseksualiteit, het is officieel taboe in China.





Hoofdstuk 17: Tasten in het duister

Lian vertelde haar verhalen weer aan het lelietheater en aan Qin. Ze vertelt over de invloed van de Oktoberrevolutie, de vierde mei beweging, de opkomst van de nationalistische partij.

De Oktoberrevolutie vindt plaats in Rusland, maar heeft ook invloed op China, omdat er op dat moment een Communistische partij aan de macht is. In Rusland vlucht Lenin voor de Bolsjewieken, zij zijn nu de nieuwe machthebbers.




De vierde mei beweging of de Nieuwe Cultuurbeweging vindt plaats in 1919. De westerse ideeën beginnen China te beïnvloeden. In de universiteit van Beijing worden intellectuelen westers opgeleid en ontpoppen zich tot nieuwe leiders van het moderne China. Op vier mei zijn er veel betogingen en demonstraties met een sterk nationalistisch en anti-Japans karakter. Een ander gevolg van de beweging is het ontstaan van een stedelijke arbeidersklasse, die bewust worden van hun politieke gewicht.


Hoofdstuk 18: Een hongerstaker

‘Mao, Barmhartige Ster der Redding

vergeef ons onze bourgeois zonden van vandaag
en help ons de poepgeurige geest uit onze
kapitalistische slangenkop te spoelen
Dank U hiervoor!’


Na het gebed mogen ze vrij gaan. De gevangenen huppelen als uitgelaten honden en beginnen gretig door elkaar te praten.
Lian krijgt een kraai als huisdier. Ze geeft het beestje eten en liefde, toch sterft het dier. Lian is in de war en weent de hele dag. Wanhopig klopt ze aan bij de directeur. “Waarom was de kraai doodgegaan?” vroeg ze aan de directeur. Hij legde haar uit dat de vogel vrijheid nodig had. Alsof mensen hun vrijheid niet nodig hebben, vertrekt hij terug naar zijn kantoor.

Hoofdstuk 18: Moeder of Mao

You de kok wordt verdacht van contact met zijn kapitalistische moeder. De directeur opent zijn post en merkt op dat zijn moeder nog contact met hem heeft. Ze babbelen enkel over koetjes en kalfjes in de brieven, maar dat is al voldoende om onrust op te wekken. You moet zijn moeder verloochenen tot zijn dood toe geen brief meer naar haar schrijven. Hij wil nog liever sterven dan zijn moeder verloochenen.

Dit toont weer de ernst van contacten met kapitalistische familie. Het is een ernstig misdrijf.


Hoofdstuk 20: De ongenode viervoeter

Lian helpt oom Rui, hij die de varkens verzorgt. Rui komt met een aangename verrassing. Hij heeft een hondje binnengesmokkeld in het kamp.  Het hondje mag blijven als het ’s avonds bij de directeur blijft slapen. Anhuang groeit snel op tot grote sterke hond. Iedereen geeft hem stiekem eten, zelfs de delicatesse melk krijgt hij van de koks. Het beest was geliefd door iedereen.


Hoofdstuk 21: De almachtige Souffleur

Het Chinees nieuwjaar komt eraan en de gevangenen hopen op meer vrije tijd. In een vergadering komen ze te weten dat ze niet naar huis mogen met Nieuwjaar, omdat er controle komt in het kamp. Alles moet er piekfijn uitzien. De intellectuelen worden als kinderen behandelt die de antwoorden op de vragen piekfijn vanbuiten moesten kennen.

Wat eten jullie meestal als lunch? Kippensoep met reuzenstukken kippenvlees erin, roergebakken Chinese kool met reepje vlees en gestoomde broodjes van tarwemeel. Ver van de waarheid dus.





Hoofdstuk 22: Een ware dierenliefhebber

De directeur wil een mooie maaltijd klaarmaken voor de inspectie. Hij heeft echter een groot probleem. Er is geen vlees meer om te eten. De hond wordt uiteindelijk geslacht om als vlees te dienen.

In het China van nu begint die kijk op honden te veranderen.

Chinezen stellen eten van hondenvlees zelf in vraag


In zijn huiskamer schept dokter Yi de eetkommen nog eens vol met pittig gekruid hondenstoofvlees. "Goed voor je gezondheid'', zegt de gepensioneerde arts. "In de winter krijg je het er warm van. In de zomer helpt het om te zweten.''

Hond staat al eeuwenlang op het Chinese menu. Zowel in de zuidelijke provincies als in het verre noordoosten behoort het tot de culinaire traditie die van generatie op generatie wordt doorgegeven. De gewoonte komt echter steeds meer onder vuur te liggen.

Barbaars Een groeiende huisdierminnende middenklasse in metropolen als Shanghai of Peking vindt het eten van hondenvlees barbaars. Op het internet circuleren petities tegen de consumptie van hondenvlees en filmpjes die de mishandeling van slachthonden aan de kaak stellen.

Net als in Europa maakt de hond in China's moderne miljoenensteden steeds vaker onderdeel uit van het gezin. Dat wordt nog versterkt door het strenge eenkindbeleid. Voor veel kinderen vormt de viervoeter hun enige vaste speelkameraad.

Hond met sportschoenen Inwoners van Shanghai gaan ver om hun genegenheid voor honden te tonen. Volgens de laatste rage zie je steeds meer poedels of terriërs op straat met aan alle vier poten een kleine sportschoen. In de Jianguostraat in de voormalige Franse wijk huist Coco Boutique, waar op maat gemaakte hondentrouwmode te koop is. Eigenaar Coco prijst het aanbod aan als "haute couture voor de lol''. De winkel vormt onderdeel van een snel groeiende groep hondenkapsalons, honden- en kattenhotels en huisdierfotografen.

"Natuurlijk eet ik geen hond'', zegt een van Coco's klanten verontwaardigd. "Bijna niemand doet dat hier. De meeste mensen vinden het boers en achterlijk.''

Verbod
Ambtenaren in Peking onderzoeken de mogelijkheid om het eten van honden te verbieden. Volgens een wetsvoorstel, dat al maanden circuleert, zou op de verkoop en consumptie van huisdieren een straf komen te staan van maximaal vijftien dagen cel of een boete van omgerekend 550 euro.

Een van de drijvende krachten achter de campagne is professor Chang van de Chinese Academie voor Sociale Wetenschappen. "Honden en katten zijn trouwe mensenvrienden'', aldus Chang. "Een verbod om ze te eten betekent dat China een nieuw niveau van beschaving bereikt.''

Tegenstanders menen dat het moeilijk is verschil te maken tussen honden en andere diersoorten die worden gegeten. Li Zongyun, hoogleraar filosofie aan de universiteit van Xuzhou, stelde in de China Daily een compromis voor. "Het is beter om een onderscheid te maken tussen huisdieren en honden voor de slacht'', zei hij in de krant. "Het doden van huisdieren zou verboden moeten worden, net als de mishandeling van slachthonden.''

In Changsha kauwt dokter Yi met smaak op een stuk hondenvlees. Hij weet het zeker: de traditie zal voorlopig niet verdwijnen. "Ze kunnen toch ook varkensvlees niet verbieden?'' (anp/gb)


Veel verschillende visies, maar als hondenvriend hoop ik dat het verbod er spoedig komt.



Hoofdstuk 23: Hoogbezoek

De inspectie komt aan. Ze zitten in strakke uniformen te kijken hoe de gevangenen eten. De gevangenen krijgen rijstpap, meer pap dan rijst, maar ze zijn gelukkig dat ze veel eten krijgen.




Hoofdstuk 24: De raad van Qin

Qin is aangedaan van Lians negatieve kijk op de geschiedenis, dat hij haar geen raad meer wil geven. Hij verwijst haar door naar ‘de kannibaal’, een zeer optimistisch persoon. Hij ziet enkel het goede in de gevangenis.




De eerste 120 pagina's rond ik hier af. Ik heb precies al alles aangehaald van de Chinese cultuur.




Heb ik al een antwoord op één van mijn bovenstaande vragen?

  1. Hoe verschilt het leven in Japan met dat van ons in de jaren '70? 
    Ja, ze leven in gevangenschap onder het communistisch bewind, terwijl in Vlaanderen op dat moment veel meer vrijheid was.
  2. Wat is het kastensysteem?
    Een opsplitsing van het volk in verschillende groepen, gerangschikt van kleine waarde naar grote waarde. De kasten mochten niet onder mekaar contact hebben. Het kastensysteem is in China afgelast, maar overblijfselen ervan, zijn nog steeds voelbaar.

  3. Hoe werden de beslissingen van Mao in China in de jaren '70 opgevangen door het volk?
    Voor de intellectuelen en religieuzen was het een volkomen ramp. Enkel zij die volledig achter Mao zijn standpunten stonden, zonder kapitalistische familie in het buitenland, hadden baat bij zijn regering. 


De vragen die ik aan mijn lezers wil stellen zijn:



  1. Wat vind jij van het verbod op het eten van hondenvlees?
  2. Als jij vast zou zitten in het strafkamp, wat zou je dan het meeste missen?
Hebben jullie nog vragen over dit stuk? Vraag gerust in de opmerkingzone.


_______________________________________________________________________                                                         


Ik heb deze keer aan één stuk door gelezen tot op het einde van het boek. Het verhaal bleef me boeien. Wat me op valt is dat je de eerste honderdtwintig pagina’s overspoeld wordt met informatie, maar de volgende bladzijde leer je niets nieuw bij. Het blijft zich afspelen in dezelfde periode rond dezelfde personages. Het enige waar echt de nadruk op gelegd wordt, is het kastensysteem.


In het eerste deel van de blog gebruik ik het boek als leidraad om doorheen China te reizen. In het tweede deel van de blog gebruik ik China als leidraad om doorheen het boek te reizen.

Het verhaal

Moeder en Lian worden vrijgelaten uit het heropvoedingskamp door versoepelingen van het beleid. Ze keren terug naar hun woonplaats en Lian herneemt haar oude lessen. Daar maakt ze kennis met Kim, een meisje van de derde en laagste kaste. Het is ongewoon dat een eerstekaster bevriend is met iemand van de derde kaste. Toch geraken de meisjes gehecht aan mekaar. Hun vriendschap blijft evolueren, met ups en downs. Wat er nog meer in het verhaal gebeurd, laat ik aan jou over om zelf te lezen.
Let op! Wil je het boek zelf lezen, zorg dan dat je voldoende tijd hebt, want het is een heuse kanjer.

China

In het vorige deel van mijn blog heb ik niet juist kunnen schetsen hoe de situatie in China juist evolueert. Vanaf nu werk ik beknopt en chronologisch. Eerst bepreek ik de geschiedenis, dan het nu, en ten laatste de verwachtingen. Ik zal me enkel concentreren op de politieke aspect van China, want in het eerste deel heb ik een duidelijk beeld kunnen vormen over hoe het leven van de gewone burgers is.


Geschiedenis

Om een duidelijk beeld te geven van de evolutie van China op politiek vlak, raad ik je aan te kijken naar de onderstaande afbeelding.



… - 1912 : Chinees keizerrijk

Tot 1912 werd China geleid door keizers. Het land kende veel dynastieën met elk hun eigen manier van macht. De Qin-Dynastie en de Han-dynastie veroverde land, terwijl de Tang-dynastie heeft meer aandacht voor handel drijven had en een zeemacht uitbouwde. Het land evolueert op veel verschillende gebieden. De Chinese muur en het Terracottaleger worden gebouwd.




1912-1928: Republiek China

Met velen die strijden om de macht in China vielen de dynastieën in mekaar. Soms nam een dynastie de macht over, maar kon dat maar enkele dagen volhouden. Er werd veel militair geweld gebruikt om de vijanden van de troon te slaan. Uiteindelijk wordt het land verdeeld met verschillende krijgsheren die een deel van China controleren.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog sloot de Republiek China zich aan met de geallieerden. De Chinese soldaten werden ingezet om loopgraven aan te leggen.
Na de oorlog is er veel chaos is China. De krijgsheren vechten om elkaars gebied te veroveren. In 1925 komt er een einde aan Krijgsherentijd. De leider van de Nationalistische Kwomintang wordt president van de Republiek. Het lukt hem om al de krijgsheren te verslaan en het volk achter hem te krijgen. Vanaf 1928 wordt China vernoemd, Nationalistisch China is geboren.

1928-1949: Nationalistisch China

De hoofdstad werd verplaatst naar Nanking en de vlag werd veranderd. In deze periode verandert er veel in China. Eerst is het nationalistisch en democratisch, dan communistisch, dan terug democratisch en het eindigt weer met communisme. Tijdens deze veranderingen speelt er heel wat af op politiek vlak. De ene partij na de andere komt aan de macht, telkens met een hele andere overtuiging. Opvallend is dat Mao Zedong hier zijn eerst voetstap in de politiek zet. Als jonge man streeft hij naar een Communistisch China. De basis van zijn bewind is gelegd.

1949-nu: Republiek China

Na 1945 wordt de burgeroorlog hervat en gewonnen door de communisten onder leiding van Mao Zedong. Mao is zeer Sovjet-Unie gericht en krijgt veel hulp om zijn economie op te bouwen. Hij legt de indruk op zware industrie. Tien jaar later voegt hij ‘de grote sprong voorwaarts’ in, een economisch en sociaal plan. Dit plan flopt en twintig à veertig miljoen mensen komen om van de honger. Als tegenprestatie voegt hij een nieuw soort plan in, de Culturele Revolutie. Het land verkeerd in zware armoede op enkele aanhangers van Mao na. Daarom besluit hij dat het volk afscheid moet nemen van de rijkdommen en zich moet onderdompelen in armoede en proletarische ideeën. Iedereen met een kapitalistisch beeld moet heropvoed worden in speciale kampen. Iemand van de derde klasse is net hetgene naar waar iedereen moet opkijken. In praktijk geven de mensen van de eerste klasse niet toe aan zijn ideeën, ze zijn toch rijk genoeg.
Mao voert het rode boekje in. In het boekje staan alle regels die je als Chinese burger moet volgen. Alle boeken in strijd met het rode boekje worden verbrand. Geen enkele godsdienst wordt toegelaten en alle kunst wordt vernield.



De Culturele Revolutie blijkt even destructief te zijn als zijn vorig plan. Er ontstaat chaos in het hele land. Zo’n beleid accepteert de bevolking niet. Daarbovenop verslechtert de band met de Sovjet-Unie, het land verliest zijn grootste steun.
In 1972 zoekt premier Zhou Enlai hulp bij de Verenigde Staten, dit kost China Taiwan.
De dood van Mao Zedong was voor sommige een grote schok en voor andere een grote opluchting. Vanaf nu komt de economie van China in een stijgende lijn. De Culturele Revolutie wordt beëindigd en een economische liberaal komt aan de macht. China zet zijn grenzen open voor import en export. Het groeit uit tot een economische  grootmacht. Veel mensen vinden werk in de fabrieken en geraken uit de armoede.
Op dit moment is de machtigste partij van de Volksrepubliek China, de Chinese Communistische Partij (CCP). De partij telt 63 miljoen leden. De partij domineert en controleert de Chinese maatschappij. De macht van de Communistische Partij is vastgelegd in de Chinese grondwet.

Verwachtingen

China blijft en blijft groeien, volgens mij nog voor vele jaren. Ze zullen de Verenigde Staten van de troon stoten.  Wat er nog precies zal gebeuren is natuurlijk de vraag.


Nu is mijn vraag voor jou, wat weet jij nog meer over China? Heb je een leuk weetje of concreet cijfermateriaal? Laat het zeker weten in de commentaarzone.

Bronnen:


Gepost door op
Labels:

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)