Panorama: Het nieuwe zoet

Vandaag kijk ik een reportage van Panorama op de laptop. De reportage is al enkele weken oud, maar toch wil ik hem zien. In de PHL is er dan ook hevig gediscussieerd over Stevia, het nieuwe zoetmiddel.

Ik wil meer weten dus ik ga op zoek naar de reportage. Terwijl ik deze bekijk, drink ik een tas thee… met extra suiker. Ik eet ook een koekje…met suiker. Ik blijf kijken, ik vind het vreselijk dat er overal zo veel suiker wordt gebruikt en toch zit ik hier te eten en te drinken.

Ik hou ongelofelijk veel van zoetigheden. Een leven zonder suiker zou gewoon onmogelijk zijn. Op dit moment is aspartaam een vervangmiddel voor suiker, maar dat mag ik niet eten o.w.v. mijn migraine. Sinds kort ben ik ook te weten gekomen dat ik geen chocolade meer mag ete. Suiker wordt uit mijn leven gegooid, maar ik verzet me ertegen. Ik moet suiker hebben, ik ben verslaafd.

Daarom is het belangrijk voor mezelf dat ik deze reportage kijk. Ik leer kennismaken met een nieuw natuurlijk product. Stevia is een plantje van de jungle dat wel drie keer zo zoet is dan suiker. Dat Stevia maar snel op de markt komt!

In de reportage volgen enkele camera’s een gezin van vier. Moeder, vader en twee jonge zonen. Ze zullen drie weken geen suiker meer eten. Dit blijkt de eerste week veel moeilijker dan verwacht. Ze ondervinden dat in alles suiker zit. Daarnaast zet panorama een stap in de wereld van de lobby’s en politiek. We zien een kant van het verhaal, wat verborgen is voor het volk. Een duistere kant waarvan de consument niets weet, komt aan het licht. Coca Cola wordt onder de loep genomen, de Europese Unie ligt onder de sloef van de lobby’s en enkele wetenschappers brengen duidelijk cijfermateriaal.

In deze blog bespreek ik de evolutie van suiker en de ontdekking van Stevia (zonder ondertussen koekjes te eten weliswaar).

Rimpels - paco roca

Rimpels is een volwassenenstrip van Paco Roca. De strip handelt over de ziekte van Alzheimer. We volgen een oude man die geleidelijk aan meer en meer vergeet.

Ik heb deze strip meegenomen op de grote vakantie in 2011. De strip was op drie uurtjes verslonden. Het is een ongelofelijk prachtig meeslepend verhaal. Je kan de theorie van de ziekte van Alzheimer leren in boeken, maar dan weet je niet hoe het in de realiteit gaat. Daarom was deze strip zo fijn om te lezen. Je leert er de menselijke kant van de ziekte kennen. Stapsgewijs verslechterd de toestand van het hoofdpersonage, zonder dat hij dat beseft.

Ernest woont samen met zijn zoon. De zoon kan echter niet meer voor hem zorgen en Ernest moet naar een verpleeghuis. Ernest gelooft soms nog dat hij 40 jaar is en dat hij bij de bank werkt. Hij begint ook vaker en vaker zaken te vergeten. Naarmate de strip vordert, wordt hij vergeetachtiger. Hij kan zelfs niet meer zijn kleren aandoen, want hij weet niet waarvoor ze dienen. Gelukkig heeft Ernest een kamergenoot die hem goed kan helpen. Hij plakt allemaal klevers op Ernest zijn kleren om hem te helpen. Uiteindelijk is Ernest zijn ziekte te ver gevorderd en moet hij naar de bovenste verdieping, waar de ergste gevallen zitten.

De strip bespreekt de fase van de ziekte van Alzheimer. In dit blogbericht zal ik verder inzoomen op de ziekte.

Trust – David Schwimmer

Trust is een film van 2010 geregisseerd door David Schwimmer (Ross in Friends). De film handelt over een veertienjarig meisje dat een laptop voor haar verjaardag krijgt. Ze begint te chatten met een jongen van 16. Hij heeft dezelfde hobby als haar en ze chatten dag en nacht met mekaar. Na een tijdje sturen ze foto’s naar elkaar en Charlie blijkt geen 16 jaar te zijn. Hij is 18 jaar en knap! Annie blijft met hem chatten en ze vertrouwt Charlie volledig. Annie is hopeloos verliefd op Charlie en ze besluiten mekaar te ontmoeten in het shoppingcentrum als Annie’s ouders weg zijn. Annie verwacht een jonge bink, maar er verschijnt een 40-jarige man voor haar. Charlie had gelogen, maar hij kan haar overtuigen om met haar mee te gaan naar zijn motel. Annie wordt verkracht, maar zo denkt zij er niet over. Ze blijft van Charlie houden en neemt het zelfs tegen de politie op voor hem. Het pas totdat Annie foto’s ziet van andere slachtoffers van Charlie dat ze breekt. ‘Hij houdt niet van mij, hij wou enkel seks’.

Annie

De film duurt meer dan anderhalf uur, maar is prachtig om naar te kijken. Je ziet verschillende kanten van het verhaal. De pijn van de ouders, de verliefdheid van Annie, de nood aan een spycholoog. Met andere woorden iedereen komt aan bod. De film is dus leerrijk voor zowel jongeren als ouders.

Daarom hebben we voor deze film gekozen bij projectorganisator. We nodigen ouders en leerlingen uit om naar deze film te komen kijken. Natuurlijk doen wij niet al het werk, de leerlingen helpen mee. Samen met de leerlingen bekijken we de film eerst en we analyseren de film tot in de puntjes. Hierna organiseren we de filmavond voor de ouders en de andere leerlingen.

Hopelijk kan ik met dit bericht ook jou aanzetten om de film te kijken, want je leert er veel van bij.

Darwin's Nightmare - Hubert Sauper

Hubert Sauper - Darwin’s nightmare

Het is dinsdag 25 oktober 2011, twee uur in de namiddag. Liesbet en ik spreken af in de bibliotheek van de PHL om samen een film te kijken. We bekijken Darwin’s nightmare, want we hebben beide deze film gekozen en Liesbet heeft de dvd.

Liesbet heeft truffels bij en ik heb snoepjes gekocht om het wat gezelliger te maken. De film begint en na dertig minuten valt de moet ons in de schoenen. Wat een ongelofelijke saaie boel. De ganse film lang heeft Liesbet het moeilijk om wakker te blijven en ik vind de truffels interessanter dan de film.

We hebben ons echt doorheen de film moeten wurgen.  Normaal is er een motivatie, dat je veel kan bijleren, maar dat was zelfs niet het geval. De film biedt veel te weinig achtergrondinformatie. Er zijn vaak beelden zonder woorden, geregeld weten we dan niet over wat het gaat.

Het is ondertussen vijf december en ik weet bijna niets meer van de film. Ik weet nog wel dat hij handelt over de Nijlbaars in het Victoriameer in Mwanza, Tanzania. In mijn blog ga ik wat meer informatie geven over dit onderwerp ‘De nijlbaars zorgt voor armoede in de Nijlstreek.’.

Ladies First - Annemie Struyf

Deze week lees ik Ladies First van Annemie Struyf.

In Ladies First bezoekt Annemie Struyf verschillende landen. In die landen gaat ze op zoek naar bekende en onbekende sterke vrouwen. Ze pluist uit wat ze doen in hun dagelijkse leven. Soms komt ze veel te weten over de vrouwen en soms enkel het topje van de ijsberg.
Annemie bezoekt elf ‘gevaarlijke’ plaatsen, namelijk Mali, Niger, Georië, Oost-Timor, Nepal, Kenia, Stockholm-Helsinki, De Filipijnen, Swaziland, Bethlehem-Jeruzalem-Gaza en Afghanistan. Ze ontmoet Afrikaanse koninginnen, oogartsen in bergtoppen, spionnen en andere vrouwen.
Annemie is moeder van vijf kinderen en waagt veel risico’s. Ik kijk op naar Annemie Struyf, omdat ik haar een heel verstandige en sterke vrouw vindt. Ik kijk op haar neer, omdat haar prioriteiten wat meer naar haar gezin moeten verschuiven.

Verschillende dagen heb ik over het boek gedaan om het uit te lezen. Het leest fijn, maar traag, want ik wilde geen woord missen. Ik zou het meteen aanraden aan iemand anders voor verschillende redenen. Ten eerste leer je veel bij over het land zelf, zoals de inwoners, de taal, de geletterdheid enzovoorts. Ten tweede leer je over de geschiedenis en het leven nu van het land op een eenvoudige manier. Ten derde leer je meer over Annemie als moeder. Tussen elke reis zijn er fragmentjes tekst vanuit haar eigen ‘first lady’ leven.

Ik zal net zoals haar boek is opgebouwd, enkele plaatsen bespreken. Ik heb gekozen om Georgië, Mali en Niger te bespreken, omdat het drie onbekende landen voor mij zijn. In elke plaats bespreek ik de zaken waarmee Annemie geconfronteerd wordt.. Veel leesplezier!

Myanmar - Guido Vervoort

Samen met Liesbet Bielen en Jolien Laenen vertrek ik dinsdag elf oktober naar het cultureel centrum Hasselt. We gaan naar een lezing van Guido Vervoort met  veel verwachtingen. Hij vraagt acht euro inkom voor een lezing van 20u00 tot 22u30, dat zal zeker de moeite zijn. 

Liesbet heeft moeite met parking te vinden, dus we komen als laatste de zaal binnen. We nemen plaats in het midden van de zaal, afwachtend wat er zal gebeuren. Ik heb me thuis al een beetje ingelezen, zodat ik goed kan volgen. 

Een man, blijkbaar Guide Vervoort, begint te vertellen. Hij vertelt heel beknopt over de geschiedenis van Myanmar. Na drie minuten is zijn verhaal al tot een einde gekomen. Hij sprak tijdens zijn drie minuten vaak over een reportage. Dus krijgen we dan nu een reportage te zien? Spannend!

Guido loopt naar het midden van de tribune, we denken toch dat het Guido is, hij heeft zichzelf nog niet voorgesteld aan het publiek. Hij zet zich neer en er verschijnt een klein beeld op het grote witte scherm vooraan.

‘Nu zal de film beginnen’ denk ik, maar er volgt iets heel anders. We krijgen een foto te zien en nog een foto en nog een en nog veel meer foto's. Guido en een vrouw geven ondertussen commentaar bij de foto’s. Hieronder vind je het programma van de avond.

Jolien, Liesbet en ik vertrekken in de pauze van de ‘rapportage’ naar huis. Wat heb ik bijgeleerd over Myanmar:

• Er zijn veel tempels,
• Teakhout is hun belangrijkste exportproduct,
• Tempels worden gemaakt van teakhout bezet met bladgoud,
• In elk dorpje is er een pottenbakker,
• Boeddhistische monniken kan je herkennen aan een kaal hoofd en een roze gewaad

Voilà, dit heb ik onthouden van een anderhalf uur lange uiteenzetting. Hopelijk kan het internet mij meer informatie geven over Myanmar, het vroegere Birma.

The Road to Guantanamo

Vandaag kijk ik een film in de bibliotheek van de PHL met Liesbet. Een duistere film naar mijn gevoel. The road to Guantanamo is een film van  Michael Winterbottom en Mat Whitecross. Het is een drama, documentaire en oorlogsfilm over drie Britische moslims die naar de gevangenis in Guantanamo Bay gestuurd worden.

Normaal kijk ik niet naar zo’n films, met zo’n films bedoel ik films die de donkere kantjes van het leven tonen. Op het nieuws hoor je al niets anders dan alles wat fout gaat in de maatschappij. Om dan in je vrije tijd hier ook nog mee geconfronteerd te worden, is me wat te veel. Daarom verkies ik de typische feel-goodmovies. The road to Guantanamo is absoluut geen feel-goodmovie. Het is een opgave om deze film te kijken zonder echt opgejaagd en gefrustreerd te geraken door de omstandigheden. Toch ben ik na de film opgelucht dat ik hem gekeken heb, want ik heb veel bijgeleerd en dat is toch het voornaamste.

Deze film spreekt mij aan omdat de sluier van Guantanamo Bay wil optillen en een kijkje nemen wat eronder zit. Ik wil meer leren over Guantanamo Bay, George Bush, Cuba, Al Qaida, Pakistan en Afganistan.

Tijdens de film heb ik notities genomen, dit bleek niet zo simpel te zijn. Er gebeurt heel veel op korte periode. Ze zijn op veel plaatsen geweest, vaak niet uit eigen wil. Hieronder heb ik een korte samenvatting gemaakt met behulp van mijn notities. Ik hoop dat jullie zo het verhaal een beetje kunnen vatten.

Lulu Wang - Het Lelietheater

Mijn eerste stap zet ik in de jaren zeventig in China. Het boek 'het lelietheater' van Lulu Wang is mijn begeleider. Ik heb het boek gekozen omdat ik nog veel te weinig weet over de geschiedenis van China. Vandaag ben ik naar de bibliotheek in Kuringen geweest om het boek uit te lenen. Het boek telt maar liefst 490 goed gevulde pagina's, het is een hele uitdaging. Ik hoop dat Lulu Wang me kan meevoeren naar de geschiedenis en dat de vele uren lezen voorbij vliegen.

De vragen waar ik een antwoord op zoek zijn:

1. Hoe verschilt het leven in Japan met dat van ons in de jaren '70?
2. Wat is het kastensysteem?
3. Hoe werden de beslissingen van Mao in China in de jaren '70 opgevangen door het volk?

En dan nu op naar de eerste 120 pagina's!